ทำรนอ์เดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน
คิดจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านซักชิ้น
พลันสายตาเหลือบไปเห็นร้านขายสมอง
"Lump of Brain"
แลดูน่าสนใจ เป็นประการที่ทำให้เขาเดินตรงเข้าไปโดยไม่ลังเล
เปิดประตูร้านเข้าไป ไม่น่าเชื่อว่าไม่มีกลิ่นคาวเลือดอย่างที่คาดการณ์ไว้ สภาพร้านดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ สมองทุกก้อนถูกห่ออย่างเรียบร้อยด้วยกระดาษพลาสติกใส มองไปบนเคาน์เตอร์ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ
มีลูกค้ายืนอยู่
ถุงใส่สินค้าเขาน่าสนใจทีเดียว มันไม่ใช่ลายอย่างถุงโชคดี แต่เป็นถุงกระดาษทรงสี่เหลี่ยมเจาะรูไว้สำหรับถือ ข้างๆเป็นลายรูปสมองถูกทับด้วยศัพท์ภาษาอังกฤษชื่อร้านสีแดง ขอบล่างสุดเป็นตัวหนังสือสีทองเรืองอร่าม เขียนไว้ให้อ่านอย่างไม่ยากเย็น "Take some, then discover new yours!"
ทำรนอ์เห็นพนักงานนำแท่นเหล็กสำหรับวางพักสมองใส่ถุงใบนั้น
ลูกค้าคนนั้นหิ้วสมองออกจากร้านไปแล้ว
ทำรนอ์เดินตรงไปหาพนักงาน
พนักงานไม่รีรอรีบกล่าวสวัสดีและแนะนำสินค้าด้วยใบหน้าเลอะยิ้ม
"ก้อนนี้แสนเดียว เป็นของอาจารย์มหาวิทยาลัยชื่อดัง คิดสูตรต่างๆมากมาย"
"แล้วก้อนนี้ราคาเท่าไร" ทำรนอ์ซัก
"อ๋อก้อนนี้ห้าแสน เป็นของนักไวโอลิน เขาคิดค้นซิมโฟนี่ที่บรรเลงแล้วช็อกตาย บรรเลงแล้วเป็นบ้า บรรเลงแล้วได้ไปแข่งโอลิมปิก แล้วยังคิดค้นไวโอลินที่สีแล้วบินได้อีกด้วย"พนักงานแนะนำอย่างไม่ติดขัดจนถึงก้อนสุดท้าย
"ก้อนนี้ล้านห้า เป็นของคนโง่"
"ทำไมถึงแพงกว่าก้อนของคนอัจฉริยะ?"ทำรนอ์ยังสงกา
"สมองคนโง่ยังใหม่เอี่ยมเพราะยังไม่เคยถูกใช้งาน"
No comments:
Post a Comment